Over Rapucation

Sociale Creativiteit

Onze maatschappij waardeert het als je sociaal bent en ook als je creatief bent. Minder gebruikelijk is het om beide doelen gelijktijdig na te streven. Dit is precies waar Rapucation naar streeft. Sociaal en creatief kun je zijn in je vriendenkring én tijdens je werk. Een creatief persoon maakt keuzes, maakt fouten en probeert van alles uit. Als je je creatieve en je sociale kant beide laat zien, benut je je mogelijkheden optimaal.

Sociale Creativiteit in het algemeen

Bij onze programma’s staat het doorgeven van sociale creativiteit centraal. Docenten van alle vakken kunnen dit schema gebruiken om leerlingen een eigen pad te laten uitstippelen. De afbeelding toont dat de interactie die het realiseren van plannen met zich meebrengt een stimulans is voor zelfsturing en eigenaarschap maar ook voor sociale cohesie en voor creativiteit.

Sociale Creativiteit in een muzikale context

Bij Rapucation speelt muziek een belangrijke rol bij de Kizzo Band.

Bij een optreden van de Kizzo Band nodigen wij het publiek uit om ook muziek te maken, te spelen, te zingen of om de groep een aanwijzing te geven. Daarmee vervaagt de scheiding tussen muzikanten en publiek. Het publiek wordt niet alleen gevraagd om iets na te doen, maar ook om initiatief te nemen. Tijdens deze concerten levert iedereen een muzikale bijdrage.

In het bovenste blauwe deel van de afbeelding staat het begrip Succesvolle muzikale interactie: voorbeelden hiervan zijn

• 4 moods:  het snel kunnen wisselen tussen stemmingen
• Gebaren waarmee je elkaar uitnodigt om een bepaalde muzikale actie te ondernemen

Theoretische onderbouwing

De visie van Rapucation vindt zijn theoretische onderbouwing in de drie dimensies van het onderwijs die Gert Biesta beschrijft in ‘The beautiful risk of Education’ en in ‘Good Education in an Age of Measurement’. 

• Socialisatie (Attitude, omgangsvormen, deel worden van tradities en praktijken. Specifiek zoals socialisatie in beroepspraktijken, of algemeen als socialisatie in de cultuur van de democratie)
• Kwalificatie (Verwerven van kennis, vaardigheden en houdingen om iets te kunnen doen. Specifiek, zoals gekwalificeerd om een beroep uit te oefenen of algemeen, als gekwalificeerd om in een complexe, multiculturele samenleving te kunnen leven)
• Subjectivering (Persoonsvorming, verantwoordelijkheid nemen voor jezelf en de wereld om je heen).

Voor onderwijsgevenden is het de uitdaging om de drie dimensies in balans te houden. Biesta merkt op dat de laatste dimensie – Subjectivering – in het huidige onderwijs vaak te weinig aan bod komt. Met de juiste balans krijgen leerlingen kansen om volwassen in de wereld te zijn. Een van Biesta’s belangrijkste adviezen: De school heeft tot taak kwalificerings- en socialiseringsprocessen zo te laten verlopen dat elk kind of jongere op zijn eigen wijze in de (school)wereld tevoorschijn kan komen: als uniek subject.

Meer over Gert Biesta: www.gertbiesta.com

Oorsprong

Op zijn 24e studeerde oprichter Johan ‘t Hart af als muziekdocent en werd hij geacht goed les te kunnen geven. Helaas bleek de praktijk weerbarstiger dan de theorie. Vanwege het ontbreken aan begeleiding hierin ging hij zelf op zoek naar mogelijkheden om beter te kunnen werken met zijn klassen. Daarvoor bestudeerde hij bestaande theorieën en initiatieven waaronder die van Biesta, en bedacht hij praktische oplossingen voor ‘orde máken’ en ‘orde hóuden’ (Dit onderscheid is aangereikt door Biesta). Een aantal ontdekkingen zorgden voor goede samenwerking en plezier tijdens de lessen. Collega’s vroegen hem hoe hij dit voor elkaar kreeg. Die vraag leidde tot de oprichting van de Stichting Rapucation. Deze Stichting heeft in de beginfase ‘First ID projecten’ op diverse middelbare scholen georganiseerd en een muziekmethode voor het basisonderwijs gemaakt ‘Wij maken samen muziek’.

Vanaf 2007 dragen onderwijsexperts bij aan het verbeteren en verspreiden van het ontwikkelde gedachtegoed.

In een gesprek met een leidinggevende van zijn school gaf Johan ’t Hart aan dat hij nooit boos werd. Dat geloofde de leidinggevende niet. Daarop liep Johan naar de kantine, vroeg een leerling “Word ik wel eens boos?”. De leerling antwoordde van niet. Johan vroeg hem dit op te schrijven:

Als je leerlingen hun sociale en creatieve mogelijkheden benutten en als zij dan tevreden hun eigen gang gaan, is boos worden niet meer nodig.